ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ ΝΕΑ
ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ
ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΕΙΣ
ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ
ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΝΕΑ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ Ν.Υ. ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
 
ή δοκιμάστε την προηγμένη αναζήτηση 

Αναλυτική Αναζήτηση
Χρησιμοποιήστε την αναλυτική αναζήτηση με φίλτρα για καλύτερα στοχευμένα αποτελέσματα
ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ
ΑΠ 87/1982
Πηγή : Εφημερίς Ελλήνων Νομικών 1983, 32
Αριθμός Απόφασης : 87
'Ετος : 1982
Δικαστήριο : ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ


[...]

Επειδή ως συνάγεται εκ των άρθρων 1, 2 και 4 του Οθωμανικού νόμου περί γαιών της 7ης Ραμαζάν 1274 (1856) διατηρηθέντος εν ισχύϊ εις τας χώρας τας διατελούσας τέως υπό την άμεσον κυριαρχίαν του Οθωμανικού Κράτους και μετά την εις ταύτας εισαγωγήν της Ελληνικής αστικής νομοθεσίας κατ' άρθρον 2 του ν. 147/1914, αι αφιερωμέναι ιδιόκτητοι (βακουφικαί) γαίαι παρέμενον εις την κυριότητα τυ υπέρ ου η αφιέρωσις ιδρύματος, εν οίς και τα Ιεροσπουδαστήρια, άτινα ανεγνωρίζοντο ως έχοντα νομικήν προσωπικότητα.

Επειδή εξ ετέρου δι' άρθρ. 2 της συμβάσεως περί ανταλλαγής πληθυσμών υπογραφείσης εν Λωζάνη τη 30.1.1923 κυρωθείσης δε δια του από 25.8.1923 ν.δ/τος, Εξηρέθησαν της δια της αυτής συμβάσεως προβλεφθείσης υποχρεωτικής άνταλλαγής, οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, ως τοιούτων θεωρουμένων πάντων των Μουσουλμάνων των εγκατεστημένων εις την περιοχήν ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης εν έτει 1913 δια της συνθήκης του Βουκουρεστίου (ήτοι ανατολικώς της γραμμής του ποταμού Νέστου) και δη άνευ διακρίσεως εάν πρόκειται περί φυσικών ή νομικών προσώπων. Εξ άλλου εκ του άρθρου 16 της αυτής ως άνω συμβάσεως, διακωλύοντος την παρεμβολήν οιουδήποτε εμποδίου εις την παρά των κατοίκων των εξηρημένων της ανταλλαγής, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 2, περιοχών, ελευθέραν άσκησιν του δικαιώματός των να παραμείνουν ή επιστρέψουν και απολαύουν ελευθέρως των δικαιωμάτων των κυριότητος κ.λπ. συνάγεται ότι και η επί ακινήτων κυριότης των εν λόγω

εξαιρεθέντων της ανταλλαγής προσώπων παρέμεινεν αδιατάρακτος, ρυθμιζομένη βάσει των διατάξεων της εγχωρίου νομοθεσίας ή των εις ας αύτη παραπέμπει ως προς τας προ της μεταβολής εχούσας δημιουργηθή εννόμους σχέσεις. Προς την αυτήν κατεύθυνσιν βαίνουν και αι επικουρούσαι την ύπερθεν ερμηνείαν, περί του ότι δηλαδή, ως μη ανταλλάξιμοι νοητέοι τόσον τα φυσικά όσον και νομικά πρόσωπα, διατάξεις των άρθρων 40 και 42 εν συνδυασμώ προς το άρθρον 45 της δια του ν.δ. της 25/26 Αυγούστου 1923 κυρωθείσης συνθήκης της Λωζάνης, εξ ων συνάγεται ομοίως ότι και μετά την έναρξιν ισχύος της συνθήκης εξηκολούθησαν υπάρχοντα εν Ελλάδι ευαγή και θρησκευτικά καθιδρύματα, ως και σχολεια και εκπαιδευτήρια της Μουσουλμανικής Κοινότητος, απολαύοντα προστασίας. Είναι χαρακτηριστική η διάταξις του άρθρου 60 της ως είρηται συνθήκης, ήτις προκειμένου να ρυθμίση την τύχην πάσης Ιδιοκτησίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κειμένης επί των αποσπωμένων, συνεπεία των βαλκανικών πολέμων ή της συνθήκης Οθωμανικών εδαφών, εις ην περιλαμβάνονται και αι δυνάμει των αυτοκρατορικών διαταγμάτων (Irade' s) της 26.8.1324 (8.9.1908) και 20.4.1325 (2.5.1909) μεταβιβασθείσαι εκ του αυτοκρατορικού ταμείου εις το Κράτος Ιδιοκτησίαι, ως και αι κατά την 30.10.1918 διατελούσαι υπό την διαχείρισιν του αυτοκρατορικού ταμείου επ’ ωφελεία δημοσίας Υπηρεσίας, (Ιδιοκτησίαι) αίτινες αποκτώνται άνευ ανταλλάγμστος υπό των υπέρ ων η απόσπασις Κρατών, ποιείται ειδικήν μνείαν της υποχρεώσεως των ως είρηται Κρατών όπως σεβασθώσι τα επί των ιδιοκτησιών τούτων τυχόν συνεστημένα βακούφια, ενώ και αυτή η δια του από 29/9-30.10.1923 ν.δ/τος κυρωθείσα, εν Σέβραις δέ τη 28.7/10.8.1920 υπογραφείσα συνθήκη περί προστασίας των Εθνικών μειονοτήτων, ρητώς εν άρθρω 14 διέλαβεν περί υποχρεώσεως της Ελλάδος να προστατεύη τα μουσουλμανικά θρησκευτικά Ιδρύματα, δια δέ τα υφιστάμενα τοιαύτα ορίζεται ότι θέλουσι τύχη πλήρους αναγνωρίσεως και πάσης ευκολίας. Άλλωστε η εξακολούθησις της υπάρξεως εν Ελλάδι Βακουφίων και μετά την ισχύν της συνθήκης της Λωζάνης, συνάγεται και εκ της διατάξεως του άρθρου 139 αυτής, προβλεπούσης την ανταλλαγήν τίτλων, αρχείων εγγράφων κ.λπ. αφορώντων εις Βακούφια κείμενα εις περιοχάς περιελθούσας εις την Ελλάδα μετά το έτος 1912. Περαιτέρω ερμηνευτικά ερείσματα πείθοντα ότι ως εξαιρεθέντα της ανταλλαγής νοούνται ού μόνον τα φυσικά αλλά και τα νομικά πρόσωπα, εν οις και τα ιεροσπουδαστήρια, ως προείρηται, μετά των εις ταύτα αφιερωμένων βακουφίων, ανευρίσκονται εις τας διατάξεις των άρθρων 3 και 8 της περί ανταλλαγής πληθυσμών συμβάσεως, εις ας, καίτοι αφορώσας εις ανταλλαξίμους ρητώς διαλαμβάνεται ότι εις τας αυτόθι ρυθμίσεις περιλαμβάνονται τα τε φυσικά και τα νομικά πρόσωπα. Ομοίως ερμηνευτικόν υπέρ της απόψεως ταύτης επιχείρημα αντλείται εκ της διατάξεως του άρθρου 9 της ιδίας συμβάσεως, εις ην, κατά πρόδηλον αντιδιαστολήν των επί των μη ανταλλαξίμων συμβαινόντων, ρητώς ορίζεται ότι αι περιουσίαι αι κείμεναι εις περιοχάς υποβληθείσας εις την υποχρεωτικήν ανταλλαγήν, ανήκουσαι δε εις εκκλησιαστικά ή εις ευαγή καθιδρύματα κοινοτήτων εγκατεστημένων εις έδαφος μη υπαγόμενον εις την ανταλλαγήν, θέλουσιν εκκαθαρισθή κατά τα εν τη συμβάσει ειδικώτερον διαλαμβανόμενα, εξ ού καταδηλούται ότι εν τη εξαιρεθείση της ανταλλαγής περιοχή, εξηκολούθησαν υφιστάμενα, μη θιγέντα, τα εκκλησιαστικά και ευαγή καθιδρύματα της Μουσουλμανικής Κοινότητος (εν οις και τα Ιεροσπουδαστήρια μετά των βακουφίων) ων, ως εικός, ουδεμία εκκαθάρισις της περιουσίας προεβλέφθη, ως εγένετο επί των υποβληθέντων εις ανταλλαγήν φυσικών και νομικών προσώπων. Δέον συναφώς να μνημονευθή και η διάταξις του άρθρου 142 της συνθήκης της Λωζάνης, καθ' ην η περί ανταλλαγής των Ελληνοτουρκικών πληθυσμών σύμβασις, επομένως και αι ύπερθεν διατάξεις αυτής, θεωρείται ως έχουσα την αυτήν ισχύν και κύρος, ως εάν περιελαμβάνετο εν αυτή τη συνθήκη. Τέλος η δι' άρθρων 14, 15 και 17 του ν. 4793/36 κυρώσαντος την εν Αγκύρα υπογραφειςαν σύμβασιν περί του τρόπου εφαρμογής της περί ανταλλαγής των Ελληνοτουρκικών πληθυσμών συμβάσεως, γενομένη ουσιαστικώς εξίσωσις των αποκαλουμένων εγκατεστημένων Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης προς τούς μη ανταλλαξίμους, ήτις συνδεομένη προς τα εν άρθρω 27 ιδίου νόμου διαλαμβανόμενα, καθ' α ο όρος «εγκατεστημένοι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης» είναι εφαρμοστέος τόσον επί των φυσικών όσον και επί των νομικών προσώπων, επιμαρτύρει την βασιμότητα της έξ όλων των προπαρατεθεισών διατάξεων συναχθειςης ερμηνείας, καθ' ην, δια της συνθήκης της Λωζάνης, ουδόλως εθίγησαν τα μη ανταλλάξιμα μουσουλμανικά νομικά πρόσωπα και τα εντός της μη εις ανταλλαγήν υποβληθειςης περιοχής κείμενα βακούφια τα υπέρ αυτών αφιερωμένα.

Επειδή το Εφετείον δια της προσβαλλομένης αποφάσεώς του, ως εξ αυτής προκύπτει, εδέξατο τα ακόλουθα: ότι δια της από 30.1.1923 εν Λωζάνη υπογραφείσης συνθήκης περί ανταλλαγής Ελληνοτουρκικών πληθυσμών κυρωθείσης δια του ν.δ. της 25.8.1923 τα μουσουλμανικά νομικά πρόσωπα οία ήσαν και τα βακούφια, έπαυσαν να υφίστανται και ότι κατά την έννοιαν των άρθρων 1 και 7 της δια του ν. 4793/30 κυρωθείσης από 10.6.1930 συμβάσεως «περί οριστικής εκκαθαρίσεως των ζητημάτων των προκυπτόντων εκ της συνθήκης της Λωζάνης κ.λ.π.» καθ' α αντιστοίχως: «η κινητή και ακίνητος περιουσία η εγκαταλειφθεισα εν Ελλάδι υπό των ανταλλαξίμων μουσουλμάνων περιέρχεται κατά πλήρη κυριότητα εις την Ελληνικήν κυβέρνησιν»,«τα ακίνητα τα ανήκοντα εις Μουσουλμάνους Τούρκους υπηκόους και κείμενα εν Ελλάδι, περιέρχονται κατά πλήρη κυριότητα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν...» συνδυαζομένων και προς το άρθρον 27 της αυτής συμβάσεως, ως ανταλλάξιμα και εις την εξαιρεθείσαν της ανταλλαγής περιοχήν της Δυτικής Θράκης, δέον να νοηθώσι και τα μουσουλμανικά νομικά πρόσωπα, άτινα συνεπείρ της ως είρηται συμβάσεως της Λωζάνης, επαύσαντο να υφίστανται εν Ελλάδι εν οίς και τα Ιεροσπουδαστήρια, εξ ου έπομένως και η επί των υπέρ αυτών αφιερωμένων βακουφικών γαιών υπάρχουσα κυριότης περιήλθεν εις το Ελληνικόν Δημόσιον, επί το σκέψει δς ταύτη, απέρριψε δι' επικυρώσεως της τα αυτά κατά βάσιν δεξαμένης πρωτοδίκου αποφάσεως, την κατά ταύτης ασκηθείσαν έφεσιν. Ούτω όμως κρίναν, το δικάσαν Εφετείον, (Θράκης 220/79) εσφαλμένως ηρμήνευσε και εφήρμοσε, παραβιάσαν, τας προπαρατεθείσας διατάξεις της από 30.1.1923 εν Λωζάννη υπογραφείσης συμβάσεως περί ανταλλαγής Ελληνοτουρκικών πληθυσμών κυρωθείσης δια του ν.δ. της 25.8.1923 (άρθρα 2 και 16) ως και εκείνας των άρθρων 1 και 7 της δια του ν. 4793/30 κυρωθείσς και εν Αγκύρα από 10.6.1930 υπογραφείσης συμβάσεως, αίτινες ως θέτουσαι κανόνας εξ αντικειμένου δικαίου επέχουν ισχύν νόμου. Δέον όθεν όπως αναιρεθή η προσβαλλομένη απόφασις κατά το δια της αιτήσεως αναιρέσεως και δια τον εκ του αριθ. 1 του άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ. λόγον, πληττόμενον μέρος αυτής, μη θιγομένης ταύτης ως προς το μη πληγέν μέρος, το αφορών εις την απόρριψιν της επικουρικής βάσεως της αγωγής. Μετά την αναίρεσιν δέον όπως παραπεμφθή η υπόθεσις, ως χρήζουσα διευκρινίσεως, προς περαιτέρω εκδίκασιν ενώπιον του κατά τον κανονισμόν αρμοδίου Γ΄ Τμήματος (58(παρ. 3 Κ.Πολ.Δ.).

για τον "ΒΑΛΣΑΜΩΝ" συνδέσεις επικοινωνία συχνές ερωτήσεις όροι χρήσης Copyright © - Web Site by WeC.O.M.